I
İnsanı umursamaz yapan karakter yapıları değildir, her şeyi koşullar şekillendirir. Hiç kimse durduk yere kendi kabuğuna çekilmez, bunu tetikleyen bir neden mutlaka vardır. Hafif bir rüzgâra bile kaygı duyan insanlar dayanma gücü aşıldığında fırtınalara gülümsemeye başlar. Zamanın şakası yoktur, vaktinde gerçekleşmeyen her şey insanı umursamaz yapabilir.
II
Herkes kendi yalnızlığını yaşar, kimisi olup biteni kavrayabilmek için köşesine çekilip hayata uzaktan bakmayı tercih eder. Tablosunu bitiren ressam, tabloyu birkaç adım geriden incelemesinin sebebi de budur. İnsan uzaklaşıp yalnız kaldığında çiçek gibi görünen şeylerin aslında bütün resmi bozduğunu anlar. Yalnızlık cesaret örneklerinin en muazzamıdır, gerçeği görebilmek adına.
III
On yıl sonra kendini nerede görüyorsun, diye
bir soru yönelttiler. Ben dün de bugün de ve gelecekte kendimi onun yanında
görüyorum. Mesafelere aldırış etmeden gözlerimi kapatsam da görüyorum. Görüyorum
işte, kâhin değilim sadece seviyorum.
IV
Gökyüzüne doğru kanat çırpan bir kuşun mutluluğunu taşıyorum mesela, altı yaşındaki heyecanıma geri dönmüş gibiyim, ne bileyim çiçek filan açıyorum seni düşününce.
V
Öyle uzaklara gitmeliyim ki yürüğüm yollar bütün kırgınlıklarımı unutturmalı. Arınmalıyım malûm izlerden. Sakinleşmeli kafamın içi. Ağır gelen bir şeyler var duygularıma yüklediğim. Bir manzara lazım bana kendimden kaçabileceğim.
VI
Birbirini tekrar eden günlerin içinde kuru bir yaprak gibi savrulurken canımı sıkan şeyin belirsizlik olduğunu fark ettim. Bundan sonra ne olacaktı? Öyle bir çıkmazdaydım ki bir yanım felaket tellallığı yapmaktaydı diğer yanım ise ona eşlik etmekteydi.
MURAT ALİ ERSAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder